Ακαταλυψία

Ακαταλυψία είναι εκείνη η μοναξιά που με κυνηγάει η αφόρητη
όταν ειμαι μαζί σου
με ποιάνει απ' τα μαλλιά σαν μάνα που μέ πιασε στο πεζούλι να κρυφοκοιτάω το λάθος
και με φερε μέσα να σκεφτώ παιδικά τη ζωή την αγύριστη
μήπως και συλογιστό το βήμα μου το ακαταλαβίστικο
απ' την αρχή του.
Παραμένει άπλαστο και κάθομαι με μάτια σπασμένα και χέρια άχρηστα
να μην φτάνουν ν'αγκίξουν εκείνο το πορτοκάλι σκιστό να ξεχύσουν την ελευθερία από μεσα του
μήτε ν'αρπάξουν εσένα αυτό που με σκοτώνει
να το χωρίσουν στα δυο.
Εκείνη η μοναξιά φταίει για τα πάντα η ανελέυτη
που έρχεται να με φτάσει όταν ανεβαίνω την ευτυχία να με ρωτήσει
που πηγαίνω ανήξερη να ρωτήσω κι εγώ τον εαυτό μου το χαμένο.
Ανεβαίνω
όσο δεν την καταλαβαίνω την κουβαλάω μαζί μου
κοντοστέκομαι να ρωτήσω τι θα με σκοτώσει πρώτο
η πάυση
η ανάβαση
ή η προσευχη.