Αποχαιρετισμοί

Αποχαιρετώ εσένα, τον έρωτα

που έφυγες άσπιλος και ακέραιος

και άφησες εμένα,

Ένα κορμί  τελευταίο,

να πνιγεί στις στάχτες.

Αποχαιρετώ τα χρόνια που ήρθαν

με χαμόγελα και

χαιρετίζω εκείνα που θα ‘ρθουν

χωρίς εσένα,

χωρίς Εσένα

και χωρίς εμένα κάποιες φορές.

Μα πιο πολύ αποχαιρετώ τα λιμάνια,

Και τις ακτές που ήσουν,

Αφού θα ‘μαι  πια το φως πάνω σ’ ένα κύμα

Να χτυπάει τα πλοία που περνάνε

Και τα σύννεφα που ταξιδεύουν

Να το παρασύρουν σε κάποιο κενό

Που δεν θα υπάρχεις

για να μην μπορώ να ζήσω

Χωρίς

εσένα.

Προσευχές

Με τα χέρια ανοιχτά και τα πόδια κεντημένα στο κύμα

γίνομαι ο Χριστός.

Κι εσύ η Παναγιά που μου πλέκει στεφάνια.

Πεθαμένος στα κύματα, με μυρώνεις εσύ

κι η αγκαλιά σου το μύρο

Με στεφανώνεις εσύ

και η ψυχή σου στεφάνι.

Ένδοξο.

Μ’ ακολουθεί  ο Θεός ασυννέφιαστος

Αν είναι κάτι ο Θεός

ας είναι τώρα, το τώρα

ας είναι  ο ήλιος,

που στεγνώνει τις κορυφές του κορμιού μου

ας είναι η αρμύρα που μου καίει τα ρουθούνια

όταν αναπνέω την αγάπη μας τη μουσκεμένη

όταν με σταυρώνει το κύμα.

Μέσα του σ’ ακούω σαν ντέφι να παλεύεις,

εσένα, άνεμος παγιδευμένος

Να σε ζητούν οι ουρανοί στους βράχους μη και φανούν τα’ αστέρια και σε πνίξουν σε μια σιωπή

Μη και φανούν οι ερινύες να σε χορέψουν στη θάλασσα

Παραμονεύει ο ήλιος το δειλινό να πνιγεί στα κύματα

Κι εσύ, το φεγγάρι,

 ν’ αποζητάς την Παναγιά

Δικιά σου.

Το φύκι

Ξεχασμένο με γνώρισε ένα φύκι.

Πλάγιασε στο κομμάτι εκείνο της κοιλιάς πλάι στα δυο κόκαλα

που βαστούν την ανθρωπότητα σαν ξύλα,

να κρατηθεί απ’ τα κύματα,

να τσουρουφλιστεί απ’ το κορμί

και τον ήλιο που τον κοιτά σα δαίμονας να το τελειώσει.

Κείνο, αρμένης.

Περίπατος που δεν τελειώνει η θάλασσα,

σαν τη μόρφωση, απύθμενη, απέθανη.

Ν ’ακουμπάς την κεφαλή σου στα κύματα,

να ρουφούν τις ώρες,

να σπρώχνουν το κεφάλι με φούρια,

με θυμό,

μην το βουλιάξουν οι στεναχώριες

μην το πνίξουν τα βουνά απάνθενέ σου

μην το ξεχάσει η ζωή ολότελα.

Και ποιος θα το χαιρετήσει τότε;

Ποιος θα του πάρει τ’ αστέρια απ’ τα μάτια;

Γιόμα

Έτσι γίνηκα

Κι ας μ’ έκαψε η άνοιξη

Εγώ πάντοτε  θ’ αγαπώ ένα καλοκαίρι.