εκείνα τα πέντε χρόνια
κι ήταν μόνο μια κενή σελίδα
και τα χρώματα...
εσύ ήσουν.
και η ανατολή και το κύμα.
Τα φώτα και οι τρύπες στο σκοτάδι
μια σπυλιά που μέσα της ξανοίγει το κύμα
τα άσπρα του μαλλιά απλώνει
σαν στάχια
και σ'αγκαλιάζει
σαν τα γερικα χρόνια που γνωρίζουν κι απλώνουν
το φως στα κατασπρα μαλλιά τους
εσύ ήσουν
η σοφία
τα ακουσα εκείνα τα λόγια
όλα σου τα λόγια
εσύ μικρή πανέμορφη φυλακή του χρόνου.