Νυχτερινή Εκτέλεση

Το φεγγάρι κρεμόταν στον ουρανό
σαν απόφαση
έτοιμη
βυθισμένη στην προσμονή της .
Το χαμόγελο του δήμιου του θάρρους που την προσκαλούσε να χώρισει τη ζωή στα δύο,
Τον αποστάτη τον έρωτα να χωρίσει από το θάνατο του τον απαιτούμενο.
Έστεκε το φεγγάρι στερεωμένο
σαν πορτραίτο
σαν την ψυχή μου,
κοιταζόμασταν αμείλικτα μήπως υποχωρίσει πρώτη η ζωή εκείνη πρώιμος ζητιάνος και καταπατητής γυρνούσε στα πεζοδρόμια, οι γωνίες των δρόμων αιχμηρές, απολείπειν το εγώ μου στην καταπίεση την ελευθερία.
Από ένα τσουβάλι αποχές, από ένα μάζωμα εποχές, απ' τον εχώντων τα σπίτια, να γκρεμιστεί το έχω και οι τριάδες, ν'απαστατήσουν οι έρωτες, ν'ανοιχτούν οι ουρανοί
να ελευθερωθούν οι ψυχές μας οι σκλάβοι απ' τα δεσμά τους.