Είναι τις ώρες τις πρωινές που μ’ αναπολεί ο θάνατος
Να χτίζω τα πατζούρια του σπιτιού μου πάνω στο φως
Που αργοχαράζει
Θα περάσουνε άραγες τούτες οι μέρες
Ή κρεμασμένοι θα μείνουμε σε τούτο το σκοινί για πάντα
Ηθοποιοί και γιοι και αφέντες και ιππότες
Εραστές της ζωής σε μια χαραμάδα της νύχτας.
Μόνο τα βράδια με πιάνει και κλαίω για τη ζωή που γυρίζει
Κι ας μην γυρίσει ποτέ.
Και γράφω σαν το κλάμα να κόβει τις λέξεις χαρταετούς
Ο αέρας να τους πάρει στα σύννεφα
Στους ουρανούς τους πεφωτισμένους
Σ’ ένα χάραμα
Σκυφτός να γράφω
Την καταδίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου