Σηκώθηκαν τα φεγγάρια κόκκινα

Και έσυραν τις σκιές απ’ τα κλαδιά, μαλλιά γυναίκας παρθένας

Αθώας που αφοσιώνεται ασύδοτα

το πρόσωπο της το ολόλευκο στη νύχτα.

Τα μαλλιά της μαύρα και η φωνή της άπατη.

Ένα βάθος άγνωστο και αγνώριμο στην άμμο.

Έρχεται η θάλασσα κάτω απ’ το φεγγάρι αλλοπαρμένη

Να τη σπάσει τη φωνή της στα κύματα τα νυσταγμένα

Βογκάει το φεγγάρι και η άμμος γλιστράει ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά της

Τα τριανταφυλλένια

Τα αγκαθόπλεκτα

Πότε θα μας φιλέψεις μια δίψα χρυσάφι;

Μιλούν οι μέρες οι πυρόξανθες που καθαιρούν τη μνήμη της την παιδική

Απόψε

Σ’ ένα κόκκινο φεγγάρι γεννιέται ο άνεμος

Ζηλεύει η νύχτα

Κι αφουγκράζονται τα πεφταστέρια μια σταλιά ουρανό

Που ματώνει μολύβι

στα παραθυρόφυλλα της καρδιάς σου της νέας και της ξένης.