Χωρισμός

Πατρίδα μου,
κι έρωτα μου μεγάλε,
ενα μικρό κοριτσάκι έισαι που παίζει με τις πλεξούδες του,
που τρέχει να γδάρει τα γόνατα του
κι όλη μου η αγάπη δεν φτάνει να σε μαζέψει,
πως είναι να μεγαλώνεις να σου μάθει
δεν φτάνει.
Περπατάς εκεί που αίμα τρέχει ανάμεσα απ´ τα πόδια σου
και φοβάσαι.
Ποιός να σε προσέξει,
ορφανή που έμεινες.
Όλοι σε λυπούνται πατρίδα.
Που θα καταλήξει ετούτο το παιδάκι;
Τη φτήνια τους πετούν να σκεπάσει τη φτώχια σου,
όχι εκείνη απ´ τα ρούχα σου που κρέμεται τα σκισμένα
εκείνη της ψυχη σου.
Δεν ξέρω πως τολμάω και κλαίω
εγώ που σ' άφησα πατρίδα.
Έβλεπα το αίμα να τρέχει να φτάσει στους αστραγάλους
κι έλεγα
δεν είναι τούτο το παιδί δικό μου
κι ας ειναι τα ορφανά, των κήπων, των σπιτιών και των παιδιών παιδιά μας.
Το παρελθόν αγάπησες πατέρα
και μάνα να σε βυζάξει.
Δεν μου άπλωσες το χέρι πατρίδα, μόνο τραγουδούσες
ένα κοριτσάκι, έτσι περνάει τον πόνο της.
με τραγούδια θεάματα,
κι εγώ δάκρυα πρόσμενα φωτιές
δεν φθήνομαι εγώ για τούτο το παιδί
όπως κανείς
ξυπόλυτο γυρνάει
κι απ' τα χέρια μου καρφώνει
που αλλού κοιτάνε
δυο άκρες βελονιών
στα μάτια του.