Αυγερινός

Ειμαι πια σίγουρος πως σαν ταξιδευτής μια μέρα θα παντρευτώ την πούλια. Γιατί τόσο με ζαλίζουν τα μάτια μιας γυναίκας που μόνον τότε θα ησυχάσει η ψυχή μου, που μόνον τότε θα γνωρίσει η καρδιά μου την αγαλίαση του «έχω» και θα ηρεμίσει εκείνη η φωτιά στα στήθια μου. Είναι πια βέβαιο σε μένα που σαν ταξιδευτής θα φοβάμαι να χάσω τα όνειρά μου, πως ο ύπνος στις μέρες μου θα είναι στιφός και λίγος. Γιατί όταν τα μάτια γνωρίζουν πολλά κι ανοίγεται ο νους τότε ξεχνάει να βλέπει με τα όνειρα, γιατί μικραίνει εκείνη η αγνώριστη κουκίδα στον κόσμο, γιατί η περιέργεια οξύνεται από εκείνο που έχει ήδη τεθεί κεκτημένο. Θα σταματήσω ίσως να παλεύω τότε για τα μάτια, τα μάτια των γυναικών που γνώρησα και που συγκρίνονται σε δύναμη μ’ εκείνη των τιτάνων. Εκείνα που γελούν, μ’ακουμπούν το βράδυ σαν κρυώνω και κάτι μέσα μου αγκίζεται και ζεσταίνει, κάτι μέσα μου πιστεύει, γιατί υπάρχει τόση δύναμη σε αυτόν τον κόσμο απ’ τις ψυχές των ανθρώπων σαν βήματα βαθιά που σκάβωνται είναι και σβήνονται απ’ το φως που τα ξεπλένει. Σαν ταξιδευτής δεν θα έχω ανθρώπους όπως έχει ο αγρότης και ο πωλητευτής, γιατί απ’την πόρτα του δικού μου σπιτιού θα περνάνε άγνωστοι μέρα με τη μέρα θα γίνονται φίλοι και φυσιογνωμίες γνώριμες, σιλουέτες σιγοσβησμένες και οικογενειακές και μιας η πόρτα θ’ανοίγει θα περπατούν προς την έξω μετέπειτα ζωή μ’εναν ήχο πενιχρό και μ’εναν πόνο θ’αποχαιρετούν τον κόσμο που χάνεται εμπρός σε τούτο το τραπέζι που θα τρώγαμε μαζί σαν σύντροφοι από κάποια αγάπη παρελθοντική. Μα το γνωρίζω εγώ, και μια μέρα, μια μέρα θα παντρευτώ την Πούλια, κι όταν ο Αυγερινός θα με ζηλεύει εγώ θα του λέω πως το κανα για τα μάτια, για τα γυαλιστερά πανώρια μάτια μιας γυναίκας ή όλων εκείνων μαζί το έκανα μου που περπάτησαν καθένα μονοπάτι με τα βλέμματα τους που δεν άφησαν κανένα πέρασμα στην ψυχή  παρα μόνον εκείνο προς τον άλλο δρόμο, τον συνεχές.