Πρωινά

Μες τη θολούρα του πρωινού
Είναι η σκέψη σου ο ήλιος που με θαμπώνει
Τ’ αγιάζι που με παγώνει
Η κουβέρτα που με τυλίγει
Και μια στιγμή από τ’όνειρα που ξέφυγε απ’ τον ύπνο.
 
Μες στη θολούρα του πρωινού ζητώ να σκεφτώ τη ζωή
Κι εμφανίζεται η ζωή σου
Πέφτουν πάνω στη σκέψη μου ζαλισμένα τα όνειρά σου
Και μια αγωνία που είχες χθές
και το πρωί γίνεται δικό σου
και ξυπνώ με τα μάτια ανοιχτά και το στήθος χαμένο
μήπως τάχα μείνει καμιά στιγμή δικιά μου
 
Κι όταν η μέρα αρχίζει και τα μάτια μου μαθαίνουν να κοιτούν
Και να ζητούν το χρόνο
Τότε πάλι θα ζητάς εκεί εσύ
Το χρόνο απ’ τη ζωή μου
Την παρουσία σε εκείνη την αγωνία που είχες χθές
Την απουσία από εκείνο το χθες που σε ξέχασα
 
Κι όταν έρχεται το πρωινό κι εγώ το ξέρω πως είσαι εκεί
Ένα λεπτό με βασανίζει η σιωπή σου
Μα εγω χαίρομαι
Γιατί μέσα στον άδειο κόσμο εγω βασανίζομαι
Με την ύπαρξη εκείνου του
Εκείνου.