Η γυναίκα που ξέχασε ν ‘αγαπάει

 

Ξύπνησε μια μέρα και δεν θυμόταν

«Ξέχασα» είπε

Ήταν κάπου προς το τέλος σαν να ξεκίνησε με φίλους σε κάποιο αμάξι κάποτε να πάει στον Παράδεισο

Και πριν χτυπήσουν την πόρτα φώναξε

«Ξέχασα»

«Ξέχασα ν’ αγαπήσω»

Δεν γέλασε τότε κανείς.

Κοίταξε παράξενα η γυναίκα σαν να ήταν κάπως αστείο αλλά να μην καταλαβαίνει γιατί

Με τόσες διαδικασίες που  μου δόθηκαν να αποκτήσω τον εαυτό μου

Μήπως δεν ήταν λογικό

Μήπως δεν ήταν μοιραίο

Ή μήπως είναι μια ταυτότητα η αγάπη που έπρεπε να βγάλω σε κάποιο σταθμό της ζωής

Δεν πέρασε άσχημα ούτε παράξενα

Απλά σ’ εκείνο το σταθμό δεν ήταν κανείς, απεργούσε τη μέρα που πέρασαν τα χρόνια μου από εκείνο το μέρος

Κι εγώ δεν στάθηκα γιατί με κυνηγούσε η δίψα μου για εκείνα τα άλλα πράγματα

Που τώρα δεν έχω να σας δείξω μα αλήθεια τα ήθελα πολύ

Και έτσι βιαστική

Το ξέχασα.

Ξέχασα να ρωτήσω

όχι προς που

Όχι πως

Αλλά από πού έρχεται σε αυτό το μέρος που ζω η αγάπη;