Κάθαρσις

Σε κοιτώ μες στα μάτια

απλώνεται από τη μια άκρη ως την άλλη σαν δυο βλέφαρα οι άκρες του μέρους που αγκαλιάζουν τη θάλασσα σ’έναν κόλπο.

Ξεκινάει η θάλασσα απ’ τη μια

περπατάει ως την άλλη

Περίπατος μουσικός. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο μέρος που ο φλοίσβος και ο παφλασμός να απαντούν ο ένας στον άλλο.

Περπατάει η νύχτα μαζί με τη θάλασσα κι εγω ακούω και τους δυο να ταιριάζουν σαν αδέλφια, σαν συνοδοιπόροι.

Αυτή η εικόνα με όλες της τις φωνές ταιριάζει σε χίλιες στιγμές της ζωής μου μαζί

Κι όμως υπάρχει κάποιο κομματάκι στη θάλασσα

Εκεί στο κέντρο απ’ τις δυο ακτές που δεν το έχω κολυμπίσει.

Σκέφτομαι τους ανθρώπους

Και πάλι τους σκέφτομαι

Σαν ποτάμια οι ζωες τους κυλούν σε ό,τι αγαπώ σσε αυτόν τον τόπο

Είμαι μακρία κι εκείνοι γερνάνε

κι ας είναι αυτή η στιγμή ζωντανή σε χίλιες μεριές βαλμένη

εκείνοι είναι μονο για τώρα

θα γυρίσω σκέφτομαι

Κάνω τους αριθμούς τους βάζω κάτω

Και με ξεπερνούν

ή δεν με φτάνουν

Και μου ανεβαίνουν σκέψεις ανθρώπινες

Νιώθω ζωντανή ενώ πριν περπάτησα κάτω απ’ τασβεστωμένα κορμιά με το νου γεμάτο αδειοσύνη

τώρα μεγάλωσα

Και τώρα ξανά υπάρχει η ψυχή μου

Η σιωπή

Δεν χωράνε οι σκέψεις και πέφτουν απ’ τα μάτια μου

Μαζεύονται στα πεζούλια πιστεύω

εκεί που για πάντα λιώνουν τα παπούτσια

Κι οι καρδιές των ανθρώπων

Πλέκονται στεφάνια μ’ αγκάθια να τα φοράω όσο η θύμιση με σταυρώνει

Και δεν χωρούν οι σκέψεις στα μάτια μου πια

Συμβαίνει κάτι παράξενο εδώ

Αγκαλιάζω τα κάγκελα

Τα κρατάω μα η μέρα θα φανεί

Κανείς δεν κρατάει τον ήλιο που ανασταίνεται.

Αυτός ο φλοίσβος

Θέλω να του πω να κάνει κάτι για μένα..

Απρόσμενα  μου πιάνει με τα δυο του χέρια τα χείλια, τα δάχτυλα, τα μαλλιά

γίνομαι μια ‘ντανάκλαση στο νερό και με κουβαλάει μαζι του πάνω στις κατάλευκες πέτρες

εγω ο μικρός

Ο παρατηριτής

Χαμογελώ περίφανος γιατί το ξέρω

Πως αυτό το κάτι μυστήριο που συμβαίνει

μου δίνει εκείνη την κατάκτηση που αποζητούν οι άνθρωποι

Για να επέλθει η κάθαρσις

Από τις τύψεις που επιφέρει ένα τέλος.