ωδή στα όνειρα

Μοιάζουν οι σκέψεις μου σαν θρανίο σχολείου με ανώριμες ζωγραφισμένες καρδιές και σε θέλω ανόητα και αστόχαστα. Το ίδιο και η ζωή μου νομίζω. Ένα φουσκωτό παιχνίδι της παιδικής μας ηλικίας παραγεμισμένο με όνειρα ξεβγαλμένα απωθημένα ατελείωτα, μια βιασμένη αθωότητα που κυνηγά να αναπληρώσει ότι χαμένο. Στεγνώνει από αγάπη από τα πάντα στεγνώνει και ο χυμός της λάδι να ανάψει το καντήλι της υπόλοιπης ζωής μας μην και δούμε σκοτάδι. Τι είμαι και τι μου είσαι; Ζούμε με ανθρώπους να μάθουμε γι αυτούς και για τους δυο μας και δεν μαθαίνουμε ποτέ. Καμία φορά νομίζω ότι φτιαχτήκαμε να ζούμε όπως ο Κεν και η Μπάρμπι , άβουλα. Κυνηγώντας τα όλα, συμφέροντα  φτηνά αγορασμένα απ τη λαϊκή των ονείρων με μια ταμπέλα βαφτισμένα ιδεολογία. Καμιά φορά νομίζω ότι ζούμε για κάτι σπουδαίο, σαν ένας τζόγος όλα η τίποτα, ζεις ή για το όλα ή πεθαίνεις σε ένα τίποτα. Κι αν πεθάνεις πριν το όλα ίσως γυρίσεις σε ένα κάτι. Το κενό μας ψάχνουμε σ’ εκείνους που μας αγαπούν λες και ξέρουν τίποτα για την αγάπη. Ποιος ξέρει για την αγάπη;