Ευθύνες αφόρητες

Πίστευα πως καθένας απασχολείται βραδινά με τις τύψεις υποσχέσεων που σβήσαν και σβήσαν και τα μάτια ανθρώπων που άλλαζαν και άδειαζαν τακτικά όσο η μία υπόσχεση ξεπερνούσε την άλλη μέχρι που γίνονταν μάτια ξένων και γνωστών παλιών. Μα καθώς παρατηρούσα τις λέξεις και τις ματιές των γυναικών και των κόσμων που περνούσαν δίστασα να πιστέψω την άγνοια και το επίπεδο της. Είναι άραγε ο άνθρωπος τόσο ανάξιος να αναγνωρίσει την επιπολαιότητα του; Είναι άραγε τόσο εγωιστής που τυφλώνεται στην ομορφιά του κόσμου που αποκτά κάποια βαρύτητα; Που οι λέξεις βαστούν κάποια υπόσχεση κάποια υπόσταση και δημιουργούν κάτι από ένα τίποτα; Ή μήπως εγώ ο ουτοπιστής ανόητος περιμένω ένα τίποτα να δημιουργήσει ένα κάτι; Γιατί είναι οι λέξεις ευθύνες αφόρητες για τους ανθρώπους αγάπη μου που θέλουν να ζουν σαν στοιχειά να περνούν από τρένο σε τρένο με κάποιον αόριστο προορισμό που δεν κρατά εισιτήριο να τους βρίσκει η αποβάθρα ξεβρασμένους από την επιλογή που οδήγησε σε μιαν άλλα και σε μιαν άλλη μα καμιά σε κανέναν όρκο απτό και ολόκληρο. Γιατί είναι οι ευθύνες αφόρητες και οι λέξεις κούφιες και οι καρδιές γεμάτες φορτία φορτία θετικά με κοινούς πόλους περιστρεφόμενους αρνητικούς θετικούς να μην κρατιούνται από καμία έλξη να μην προσεγγίζονται από καμία βαρύτητα πραγματική. Πώς; Δεν γνωρίζεις για τι μιλάω; Να. Δεν μιλάω για εκείνες τις λέξεις που μου είπες όταν περιέγραφες κάτι κι εγώ τις πίστεψα. Μιλάω για όλες εκείνες που μου είπαν οι άνθρωποι ύστερα από σενα και δεν πίστεψα καμια

από θυμό και από αγάπη για μένα.