Για κάτι δικό μου

Ειναι η γλώσσα βαριά

Και τα χρώματα λίγα

Σαν παιδιά που φωναζουν και τρέχουν στους δρόμους

Κι εγω κρατιέμαι

Να μη γδάρω τη γνώση που ανασαίνει κοντά τους

Μη φιλήσω τα μάτια που κοιμούνται το βράδυ

Μ’ελευθερία

Με πατώματα στεγνά και σαπισμένα που βαστούν την ευτυχία σαν παλάτια

Κι εγω κρατιέμαι

Γιατί η γλώσσα είναι ιερή

Και ψεύτικη και βαριά

Και δεν υπάρχουν λόγια

Μονο εικόνες

Και δεν υπάρχουν λόγια να σου μιλήσω για ένα τραγούδι

Μονο ζωές

Χίλιες ζωές να το παρατηρήσω

Κι ας μου διναν μια ανάσα στην κάθε μια

να το δω

Αρκει νά ταν δικιά μου