Κάνε με τηλεσκόπιο.

Κάνε με τηλεσκόπιο. Γύρισε με, απο μέσα μου, να δεις το γαλαξία να μοιάζει δίπλα σου.
Αν αυτός ο κόσμος δεν σου φτάνει κανε με τηλεσκόπιο να σου δείξω τους δακτύλιους στους πλανήτες που κρατουν τα μάτια σου.
Είναι ελπίδα, τόση απόσταση που έχουν από το λίγο του εγώ, από το άσχημο του εδώ, αυτού του κόσμου. Το μακρια έχει χώρο να με γεμίσει με αστέρια
Ξέρεις τι κουβαλούν τ'αστέρια;
Γύρισε με, και είναι η φαντασία μου τηλεσκόπιο να σου δώσει το σύμπαν που χρειάζεσαι.

Ανωφέλειες

Οι αχοί στο ποταμι ακολουθούν τη φωνή των ματιών, των χεριών, το γουδί της σιωπής, στο κουπί της νύχτας, η άλλη όχθη ακίνητη γυμνωμένη, ο λογισμός των πλοίων που περνούν και η νύχτα αλόγιστη, αλώβητο κυνηγιέται στο κύμα το ακουστικό, το φως αμίλητο σε κοιτάζει πως με κοιτάς.

Θέλω να σε ξέρω.

"θέλω"
διψασμένο για μια αιχμή φεγγάρι χορευτική όπως ορκίζεσαι
στο μοναστήρι εκείνο της σκέψης
που γνωρίζει το τέλος και σε ζητάει
έτσι
κι αλλιως
ανηπάκουο.

Απομεινάρια

Μικρό μεθυσμένο δωμάτιο, παλμοί οι παγιδευμένοι, ανήσυχη σκόνη, το βιβλιο, λήθη, νιώθει τη μέθη, ένα σεντόνι τυλιγμένο στην ορμή, τα τσαλακώματα των χεριών σου, στο στήθος σου διαβάτης,
πιάσε με.
Άρχισες να μιλάς, γλώσσα που στροβιλίζεται των χειλιών, αδειασμένο μυαλό, στην μέση, από νύχτα, τελειώνει το φώς ανάμεσα μας, το ξέρεις, πρίν το τώρα το νωρίς, επιστροφές των δρόμων, το τέλος, το πρωί.
Απομεινάρια.

Ανώτατες Σχολές

Αγαπάω με κάποια ασυνέχεια , με κάποια ασυνέπεια, μέσα από την ανάγκη να κατανοηθώ και να κατανοήσω. Ένα τηλεσκόπιο, ένας φακός με όραση συνεσταλμένη βλέπω την αγάπη μια εκπαίδευση ολοκληρωμένη εαν δίνεσαι. Εαν καταλαβαίνεις. Γι' αυτό σου λέω.
Κι ας φύγεις, κι ας γινει εκείνη η φυγή αλύπητα κι ας μην εισαι ο πρώτος, κι ας είσαι μονάχα ώρες στο ρολόι. Δεν χρειάζονται χρόνια. Στιγμές χρειάζονται και εντυπώσεις. Μάθε μου. 

Διασταυρώσεις

Απόψε το βράδυ θέλω να θυμηθώ πώς είναι οι ,

πετρόχτιστοι οι κρυμμένοι οι σβηστοί 

οι δρόμοι όταν διπλώνουν,

πώς κατακαίγεται το μυαλό θέλω, στις διασταυρώσεις από τους ανθρώπους,

κι ας τίποτα μην γνωρίζουν για μένα, 

εκεί κατακτούνται οι ιδέες, τα λόγια που έλεγαν οι ανεπαίσθητες κινησεις του στόματος, 

οι βουβές οι κινήσεις του σώματος , θέλω

να δω πως κοιτούν όταν θυμώνεις, όταν γελάς, 

εμένα, τα δάχτυλα πως ακουμπούν το μέτωπο όταν αφήνεις να σε γεμίσει η στιγμή, 
θέλω τις αλήθειες που παρασκευάζεις τόσα χρόνια να προσπαθούν να με γραπώσουν, 

να μάθω πως θ'αλλάξουν τα μάτια σου πάνω μου, πώς θα μεγαλώσει το σώμα μου απ' τη μιλιά σου. 

Θέλω ξανά

σ'ένα παγκάκι χωρίς βροχή 

να υπάρχει για κάποιο βράδυ 

μόνο το θέλω ξενυχτισμένο.

Rickety Press

Rickety press wears wooly clothes and smells of salami.

Rickety press wears dim lights on a Sunday night and sounds like cards raining on the floor, like James Hunt walking in a hospital, like blue eyes.

Rickety press makes the noises Sunday needs to cover the pulling of the tides revealing the shores of the finishing week. And in its withdrawal the dawn of memories that are rising like the yeast that makes the bread of people one carries in his tommorows . And it's only a room. And it’s only a universe. And it doesn’t know me.

And on a Sunday night how soothing that is.

Note to a humanist

I have tried long and hard to find
the courage of soul required to let you be the
egocentric, seductive, knowledgable fickle coward
you always are unnoticeably, but now knowingly , for the sake of my heart to
find itself next to you. In this quest I have discovered that unambiguously my admiration
for my own self- not for who I am - in many ways not but a woman ordinary
but uncommon in the way that i loved you purely- is of much great lengths than
I expected - I find in the disgust for the thinness, for the calculated fakeness of your enthusiasms
a bitterness unoften, unusual for my skin to assimilate.
I don't know how best to say that
the tragedy, my dear,
is not that I love you
Is that it doesn't matter anymore.