Gramatica

A conjugação de esperar

não é dificil

seu passado commeça com "eu"

eu esperei

o presente acontece habitualmente

entre os risos da gente

espero, espero

ou espere, quando só tenha a vontade

se não tenho a certeza.

O mais complicado é o futuro.

Além das gramaticas da vida

como dificil é de construir

essas duas palavrinhas

vou esperar.

I want someone to know

Try and be honest with your poems.
Even though they are asking me to deposit myself and myself feels torn, myself feels expended, my self feels worn out and wasted in loves forged, sentiment invented.
I am scared I am going to touch the pen and bitterness will drip on the page.
And then my pain will have poisoned not only myself but the writing others will read.
This immortality is undeserved of you, even in the space of bitterness.
Through my love for a man have been inserted in me integrants of humanity that disgust me, that ridicule me for being human.
Within my anger lives the hate for the machinery that fabricated my optimism.
My existence is bleeding in the knowledge that you exist.
That you exist so quietly, so unnoticed from the judgements of others .
I told everyone what you did.
I want someone to know.

Nightraveller

Above the fields of alhambra i see the night sky adoring me like a god of the valleys my old body is stretched to fill the shores the faint light of the moon scatter the shades the shy waves sculpt the freshness of its ends I find the grass under my toes strange i climb the parks and read on the park benches a ceremony of ageing, leaves make their way on my feet like love is born in their fall i stand in the volcanic ashes of my being. sleep carries me always to the next morning.

Νυχτερινή Εκτέλεση

Το φεγγάρι κρεμόταν στον ουρανό
σαν απόφαση
έτοιμη
βυθισμένη στην προσμονή της .
Το χαμόγελο του δήμιου του θάρρους που την προσκαλούσε να χώρισει τη ζωή στα δύο,
Τον αποστάτη τον έρωτα να χωρίσει από το θάνατο του τον απαιτούμενο.
Έστεκε το φεγγάρι στερεωμένο
σαν πορτραίτο
σαν την ψυχή μου,
κοιταζόμασταν αμείλικτα μήπως υποχωρίσει πρώτη η ζωή εκείνη πρώιμος ζητιάνος και καταπατητής γυρνούσε στα πεζοδρόμια, οι γωνίες των δρόμων αιχμηρές, απολείπειν το εγώ μου στην καταπίεση την ελευθερία.
Από ένα τσουβάλι αποχές, από ένα μάζωμα εποχές, απ' τον εχώντων τα σπίτια, να γκρεμιστεί το έχω και οι τριάδες, ν'απαστατήσουν οι έρωτες, ν'ανοιχτούν οι ουρανοί
να ελευθερωθούν οι ψυχές μας οι σκλάβοι απ' τα δεσμά τους.

Together in London

The road roars

The wind paves the park

the patches of grass all surrounded by lives

Legs standing. Parks still.

the tube imminent.

the lives of others unfolding

scattered like pins in the swirl of humanity

of this city, made of roads that would take us to each other, all unknowns to more places to be alone together, between lives we know nothing and, at this very moment, everything about.

Solidarity finds me under the tree feasting on the breaking cars.

the traffic lights that change

The life that passes through me. Like a breeze. My eyes feast.

I hear the carriage coming like the sound of time

And I hold on the rail tight.

And we mind the gap

Between where we are and what is happy

Stand on the right

London.

What have you made of all of us?

Theory

We are a memory - a past urging to be relived. A ghost -we are- delusional about the realm of its existence.
We are a line of coke.
We are post-modernism. Post-respect.
A limbo,
a pleasurable aesthetic,
an anarchic parade's indifferent revolt.
We are an idea, the idea of disabled happiness,
the idea of futile joy, the absurd.
We my love, with laughter, with sterile devotion
are a theory in vain search of an application.

Σκιές και Άνθρωποι

Μου είπες για τη μητέρα σου που χάθηκε και κοίταξα αλλού και κοίταξα κάτω και σ' ακουγα, μ' από κείνη τη στιγμή δεν έφτανε κανένα απ'τα λόγια σου τ'άλλα για να σε ξέρω.
Ήταν τέτοιο το κενό που μας έδενε που κάθε σου πρόταση ήλπιζα να τελειώσει με το "και έτσι έφυγε" και "ένιωσα μόνος" και "ήμουν τόσων χρονών" και "δεν με ήξερα", και "ίσως δεν με ήξερε ούτε κι εκείνη."
Σε κοιτούσα έτσι που στεκώσουν ολόκληρος στη μέση του δωματίου να μιλάς σαν να μαι δίπλα σου και αναρωτιόμουν από πότε γνωρίζω σκιές και νομίζω πως ξέρω τους ανθρώπους τους ίδιους. Σε άκουγα μέσα στις παύσεις ψάχνοντας να βρώ κάποια οικοιότητα με το μέσα σου το ξένο, σαν να την άξιζα, σαν να τη χρωστούσα
Στις μικρές αποστάσεις του δωματιου με πονούσε πως άντεξε να χωρέσει τόση απουσία. Υπέθεσα έτσι ξεκινούν οι διαδρομές, από μακριά. Κατακάθησε η νύχτα, καθυσηχάστηκα κι εγώ. Ανοιξα βήμα με το φορτίο του αγνωστου, (εσύ μιλούσες), με το φορίο του ξένου περπάτησα που ελπίζει ο δρόμος που τον οδηγεί να τον περάσει για δικό του.