Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Μήπως ο εγωκεντρισμός μας έχει κάνει να χάσουμε το κέντρο του εγώ μας; / Has egocentrism made us lose the centre of our ego?

Φανταστείτε έναν κόσμο δίχως καθρέφτες. Πόσες φορές κοιτάζεσαι στον καθρέφτη; Τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα.  Είναι παντού, είναι στο μπάνιο, είναι στο δωμάτιο, στο δρόμο, στα μαγαζιά. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την όψη. Σε κοιτάς να σε αναγνωρίσεις. Δεν σε αναγνωρίζεις. Ποτέ. Είμαι όμορφος; Δεν ξέρω. Πώς θα μάθω; Κοιτάξου πάλι. Ξανά. Ύστερα υπάρχει το διαδίκτυο., Βλέπουμε εμάς όχι στο τώρα, σε μια στιγμή που έχουμε ζήσει. Και συναντά το ένα πρόσωπο μας το άλλο ξανά και το παρελθόν υπάρχει γραμμένο, δημόσιο, και συγκρίνεται κια σκιάζει το πραγματικό πρόσωπο της σάρκας. Και βλεπόμαστε ξανά και ξανά και άλλες φωτογραφίες να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Θα συμβεί δεν μπορεί. Κοιτάξου ξανά. Μήπως δεν αντέχουμε την επαφή με το εγώ μας? Κινηγάμε να ταυτιστούμε με την εικόνα. Εγώ είμαι εγώ? Ποιός είμαι εγώ? Πως θα ήταν άραγε η ζωή αν ήταν αδύνατο ν'αντικρύσουμε το εγώ; θα γνωρίζαμε αν ήμασταν αποκρουστικοί θα ξέραμε ποτέ γιατι ελκύουμε εκείνον ή τον άλλον; Ξέρουμε τώρα; Are we too self aware to be ourselves? Too distructed by our reflection to be more than a picture. A picture liked, adored. A Dorian Gray μες στη μανία μας να είμαστε ευτυχισμένοι. Κοιτάξου στον καθρέφτη. ΤΩΡΑ φωνάζει το πρόσωπο. Η περιέργεια που οξύνεται απ' την ικανοποίηση της. Παρατηρήσου! Κοιτάξου ξανα. ξανά. Όχι έτσι γύρησε από τη άλλη. Ξανά. Ξανά. Ποιος είμαι;

Imagine a world without mirrors. How many times do you look at yourself in the mirror? At least 2. They are everywhere. In the bathroom, in your room, in the streets, the shops, the cafes. You can't runaway from the reflection. You look again trying to recognise you. You don't. Ever. Am I beautiful? I don't know. How will I know? Look again. And then, there is the internet. We  look at us not in the present, in a moment we've already experienced. And that face of ours meets the other again and the past is there enscripted, public and is compairing itself, it's overshadowing the real face, of flesh. And we look at our pictures again to recognise ourselves. It will happen. Surely. Look again. Is it that we can't handle this cotinuous contact with our ego? We are struggling to identify ourselves with the image. Am I me? Who is me? How whould life be if it were impossible to face ones self? Would we know if we were disfigured or why are we found attractive or attracted? Do we know now? Are we too self aware to be ourselves? Too distructed by our reflection to be more than a picture. A picture liked, adored. A Dorian Gray drunk by its mania to be happy, to self-actualise. Look at yourself in the mirror. NOW. Its the "face" shouting. The curiocity is accentuated by its satisfaction. Observe yourself! Look at yourself again. Again. Not like this, turn around. Again. Again. Who am I?
Πέρασε ο ήλιος να χτυπίσει τα πεζοδρόμια
Και είδα το δέντρο σκυμμένο
και είχε λευκές κυλίδες στα μαλλιά
ή ρόζ
ούτε ο Θεός γνωρίζει
και φύσαγε και πέφτανε τα πέταλα στα πεζοδρόμια
και τα χτύπαγε ο ήλιος
και τα σκούπιζε ο άνεμος
όπως ο χρόνος τα δάκρια.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Για την εκπαίδευση

Σημερα σκεφτόμουν πόσο παράξενη είναι η δύναμη της εκπαίδευσης πάνω στους ανθρώπους. Περπατούσα δίπλα στο γρασίδι. Ύστερα από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα, έβλεπε κανείς ήλιο και λουλούδια, κίτρινα λουλούδια πάνω σ'ενα γρασίδι που συνήθως είναι λευκό από τον παγο. Γιατί δεν χιονίζει εδώ, μόνο παγώνει. Παγώνει. Κοιτούσα τα λουλούδια και θυμήθηκα την πρωτομαγιά και σκέφτηκα "τι μέρα είναι σήμερα, η εικόνα των χεριών μου να φτιάχνουν το στεφάνι, πόσες μέρες απέχω από τότε, που θα βρίσκομαι την πρωτομαγιά φέτος, θα έχει λουλούδια όμορφα να κόψω... και ύστερα με διέκοψε η εκπαίδευση. Θυμάμαι στην εκτη δημοτικού ήταν ενα λευκό βιβλίο που το λέγαμε έκφραση έκθεση και διαβάζαμε από αυτό στην τάξη. Όλοι κοβουν τα λουλούδια την άνοιξη, και τα βάζουν στα μαλλιά τους, και τα μυρίζουν, Και εκείνη τη μέρα διαβάζαμε για τα πάρκα στην Κίνα. Παράτερο. Όλη μας η εκπαίδευση είχε κάτι παράτερο θεωρώ. Στην Κίνα κανείς δεν κόβει τα λουλούδια από τα παρκα, και αν κανείς πάει να κοψει ένα λουλούδι οι άλλοι τον κοιτούν παράξενα "σαν να θέλει να κλέψει όλη τη μυρωδιά του κόσμου για τον εαυτό του". Περασα δίπλα απ' τα λουλούδια γιατί ποτέ δεν κόβω λουλούδια από τοτε.

On education

Today I was thinking how peculiar is the power of education upon us people. I was walking by the grass. After a tough winter, one could see sun and flowers, yellow flowers on the grass that's usually white from ice. Because it never snows here. It only gets colder. Colder. I looked at the flowers and though of May Day and I thought "what day is it today , the image of my hands making the may day necklace of flowers, how many days apart are we, where will I be that day this year, will there be beautiful flowers to cut... and then education interrupted me. I remember in 6th grade of elementary school we had a white book called "writting and expression" and we used to read from it in class. Everyone cuts flowers in spring, and they put them on their hair and smell them. That day we read about the parks in China. Random. There is something random about most of our education I feel. In China noone cuts the flowers from the park and if someone tries to cut one the rest of the people look at him as if he wants to steat the aroma of the world all to himself. I passed by the flowers because I never cut flowers ever since.